✍️ محمدجواد اکبرین
پنج روز گذشت از حمله وحشیانه به گوهر خانم عشقی، مادر مظلوم و مقتدرِ ستار بهشتی. شبکه‌های اجتماعی پر شد از همدردی و انزجار. نظام اما سکوت کرد. معنای این سکوت چیست؟
جوان‌ترها شاید یادشان نیست که ۲۲ سال پیش، دانشجویی در یک نشریه‌ی داخلیِ دانشگاه‌شان نمایشنامه‌ای به زبان طنز نوشت با این محتوا که اگر روز ظهور امام زمان مصادف با روز برگزاری کنکور دانشگاه باشد چه خواهد شد. دقیقا از آن متن کوتاه پیدا بود که هدفش طعنه و نقد بر مدعیانِ انتظار ظهور است.
آن نشریه‌ی گمنام به دست همان مدعیان (و در رأس آنها کیهان) رسید؛ جنجالی به پا کردند که چند روز بعد (۹ مهر‌ماه ۷۸) خامنه‌ای در نمازجمعه گفت: «علمای بزرگ و شخصیتها، همه نشان دادند که یکپارچه در مقابل چنین چیزی، احساسات و عقل و ایمانشان به جوش می‌آید | فضای کشور از لحاظ فرهنگی طوری نباشد که کسی این گستاخی و یا این غفلت را نسبت به امام زمان مرتکب شود | من از کسانی که الان مسؤولان رسمی امور فرهنگی هستند [دولت خاتمی] توقّع و خواستم این است که به‌طور جدّی تجدید نظر کنند و ببینند عیب کارشان کجاست؟».
فقط ۱۹ روز بعد از این خطبه، (۲۸ مهر ۷۸) پنج دانشجو در دادگاهِ قاضی سعید مرتضوی به سرعت محاکمه شدند (همان قاضی مرتضوی که بعدها خودش به مشارکت در قتل و فساد مالی متهم شد اما اکنون آزاد است).
آن روز نشریه‌ای گمنام و دانشجویی ناشناخته و متنی طنز در گوشه‌ی یک دانشگاه، زبان رهبر و انصارش را باز کرد؛ امروز اما پای حق آدمیزاد که در میان است «صُمّ بُکمٌ عُمیٌ»اند!
در این پنج روز که از تعرض وحشیانه به جان یک مادر داغدار و دادخواه گذشت صدایی از بیت رهبری و دولت و قوه قضائیه برنخاست! چه رسد به اینکه کسی بپرسد «فضای کشور چگونه است که کسی این گستاخی را نسبت به جان آدمی مرتکب شود و نگران مجازات نباشد؟» یا هشدار دهد «به‌طور جدّی تجدید نظر کنند و ببینند عیب کارشان کجاست»!
جناب سعدی از زبان آن پیر می‌گفت اگر اشارت و رضایت سلطان نباشد هیچکس جرأت غارت ندارد.
که گفت ار نه سلطان اشارت کند
که را زهره باشد که غارت کند؟
این اصلا اتفاقی نیست که اسیدپاشان اصفهان آزادند اما کشاورزان و تشنگانش نه! قاتلان ستار بهشتی و ضاربان مادرش آزادند اما دادخواهانش نه! همگی اشارت و امانِ سلطان دارند.
منبع: کانال نویسنده
نظرات وارده در یادداشت ها لزوما دیدگاه شبکه جهانی کلمه نیست.
مقاله هاى منتشر شده تنها بازتاب دهنده نظر نويسنده آن است.