حراج جان برای نان؛ طبق آمار ۶ ماه نخست سال ۹۹، کولبری ۳۷ شهروند را به کام مرگ کشانده است

شبکه کلمه/ کولبری، پدیده‌ای اجتماعی-اقتصادی است که ریشه در بیکاری دارد؛ بیکاری مرزنشینان. مناطقی که سیاست‌گذاری‌های تبعیض‌آمیز حکومت مرکزی، امکان توسعه اقتصادی و صنعتی را از آنها دریغ کرده است. پس تنها راهی که برای اهالی مرزنشین جنوبی کشور باقی مانده‌، کولبری و امرار معاش از مسیرهای صعب‌العبور کوهستانی است.

کولبران نه تنها با بلایای طبیعی از جمله بهمن، پرت شدن از ارتفاع و یخ زدن مواجه هستند؛ بلکه ماموران مرزبانی نیز بدون هشدار به سمت آنها تیراندازی می کنند و مین‌ها نیز جانشان را می گیرند.
طبق آمار ۶ ماه نخست سال ۹۹، ۳۷ کولبر فوت کرده اند و ۱۰۶ کولبر زخمی شده اند.
کولبران جمعیتی هستند که اسم‌ورسم‌شان جایی ثبت نشده، اما گاهی برف و زمانی مین و گاهی هم شلیک ماموران مرزبانی، اسم‌شان را سر زبان‌ها می‌اندازد. مردان و زنانی که یا اهل ثلاث‌باباجانی‌اند یا از مردمان پاوه، نوسود و جوانرود. مرزهایی در همسایگی بازارچه‌های مرزی عراق. کولبران به جرم نداری، محکوم هستند به حمل بارهای پنهانی تاجران سودجو. سودی به قیمت جان زنان و مردان مرزنشین.
کولبران از درد نداری پا در راه‌های صعب‌العبور می‌گذارند؛ راهی که گاهی بی‌بازگشت است برای آنها. پرتگاه‌ها و رودخانه‌ها و برف و کولاک در کمین جان مردان و زنان‌اند. سقوط از پرتگاه، غرق‌شدن در رودخانه، یخ‌زدن در برف و کولاک سرنوشت تعدادی از کولبران است. هرچند گرفتارشدن در بهمن، ریزش کوه و رفتن روی مین‌ها هم قربانیان خودشان را انتخاب می‌کنند. دو دهه از تولد کولبری می‌گذرد و در همه این سال‌ها مردان و زنان بسیاری زیر خاک آرمیده‌اند. اگرچه زنان و مردانی هم زخمی به تن دارند و ناچار به ادامه حیات‌اند.
در این میان مسئولان بارها با وعده‌های رنگارنگ، قول رسیدگی به وضعیت معیشتی کولبران را داده و از بیمه شدن آنها گفته اند؛ اما متاسفانه تا امروز هیچکدام از آن وعده‌‌ها عملی نشده است.
از سویی دیگر در ادامه وعده‌سپاری مسئولان، به تازگی شیوا قاسمی‌پور نماینده مریوان و سروآباد از ١٦ استانی گفته است که فراکسیونی تشکیل داده‌اند تا وضعیت کولبران را ساماندهی کنند.