مولانا عبدالحمید در بخشی از سخنان‌شان در خطبه جمعه ۴ فروردین ۱۴۰۲ در زاهدان خاطرنشان کردند: فرشتگان به عنوان مأمورین الهی تمام حرکات و سکنات و حرف‌ها و همۀ امور ما را کنترل و ثبت و ضبط می‌کنند. برای بسیاری گناه و ظلم و کوتاهی در حقوق دیگران می‌نویسند و برای بسیاری خیر و نیکی می‌نویسند. مردم هم قضاوت می‌کنند و تاریخ را می‌نویسد.
امام جمعه زاهدان ادامه دادند: در مورد هر شخص دو قضاوت است؛ یک قضاوت که خدا می‌کند و یک قضاوت که مردم می‌کنند. قضاوت خدا و جامعه نسبت به انسان‌های شرور و مردم‌آزار منفی است، اما آن انسانی که خوب عمل کرده است خدا و مردم دربارۀ او قضاوت خوب می‌کنند.
شخصی که خلق از وجودش در آسایش است سایۀ خدا بر مردم است. کسی که بیدار است تا دیگران به آسایش برسند، گرسنگی تحمل می‌کند تا دیگران سیر باشند و ناراحتی را تحمل می‌کنند تا دیگران راحت باشند زندگی چنین شخصی مایۀ خیر و برکت و امنیت برای دیگران است.
انسانیت همین است که وجود انسان مایه خیر و برکت باشد و در او تواضع باشد، انسان باید متواضع و خیرخواه باشد، تکبر و غرور زیبندۀ انسان نیست.
مولانا عبدالحمید اسماعیل زهی گفتند: جامعه از خیر خالی نیست؛ هستند کسانی که شب می‌نشینند و گریه می‌کنند و دل می‌سوزانند برای مردمی که از فقر و ظلم رنج می‌برند، حتی دل‌شان برای حیوانات و محیط زیست که در حال نابودی هستند نیز می‌سوزد. لذا همۀ ما باید زندگی پیامبر و صحابه و اهل بیت را الگوی خود قرار دهیم و دقت کنیم که آنها با چه مهر و دلسوزی و محبتی با دنیا برخورد کردند. آنها نام عریض و لقب طویل نداشتند، لباس و زندگی‌شان ساده بود و مجسمۀ اخلاق و تقوا و احترام و انسان‌دوستی بودند. یزید و انسان‌های ظالم وفات کرده‌اند، ولی تاریخ و یادشان مانده است. صحابه و انسان‌های نیک هم رفته‌اند ولی تاریخ و نام‌شان مانده است.