شبکه کلمه| اجلال قوامی، روزنامه نگار کرد در یادداشتی نوشت:
هر سال ۱۹ ی گولان( اردیبهشت) که می شود یاد و نام و اسم و رسم فرزاد کمانگر ناخودآگاه به ذهن متبادر می شود.پرسش این است چرا نام فرزاد در این میان زیاد به چشم می آید و تکرار می شود.ساده ترین پاسخ به این پرسش همانا معلم بودن فرزاد است و دومین اش هم نوشته ها و مطالبی است که در ایام زندان می نوشت و منتشر می شد.نوشته هایی پر از عشق و صلح و زندگی.در زندان روزنامه دیواری منتشر می کرد و نوشته های روان و دل نشین اش تاثیر خاصی بر دیگران می گذاشت.به این دو دلیل بسیار ساده فرزاد کمانگر شد یک نماد.نمادی از یک معلم که در زندان مشق روزنامه نگاری کرد و در سخت ترین شرایط از باران و عشق و زندگی می گفت.
تصویر دایه سلطنه با قاب فرزاد در دستانش پس از ۱۳ سال هنوز تازه گی دارد.این قاب کهنه نمی شود.دایه سلطنه هنوز منتظر آمدن فرزاد است و ناامید نمی شود.چشم به در دوخته در این سالها و چشم از در برنمی دارد.سختی ها و رنج های دایه هم در این سالیان جای خود دارد.راستی در این ۱۳ سال که هر سال در این روز از فرزاد می گوییم و می نویسیم از دایه سلطنه خبری گرفته ایم؟ اوضاع واحوالش را جویا شده ایم؟