شبکه کلمه | امروز ۲ خرداد، سالگرد انتخابات دوم خرداد ۷۶ است؛
یعنی بیست و شش سال از دوم خرداد ۱۳۷۶ گذشت.
در این روز، محمد خاتمی با کسب بیش از ۲۰ میلیون رای (۷۰ درصد کل آرا) پیروز انتخابات ریاست جمهوری شد.
رقیب اصلی او یعنی علی اکبر ناطق نوری هم بیش از ۷ میلیون رای کسب کرد. در این انتخابات ۸۰ درصد افراد واجد شرایط، شرکت کردند.
خاتمی با شعار جامعه مدنی و توسعه سیاسی وارد رقابت های انتخاباتی شده بود. دولت او نیز به دولت اصلاحات، معروف شد.
پیشتر حسن سربخشیان،عکاس ایرانی در مقاله با عنوان” مردمی تشنه برای اصلاحات و حاکمیتی بدون مدارا برای سرکوب” دوم خرداد را اینگونه معرفی کرد:
وقتی از دوم خرداد حرف می زنیم باید دقت کنیم از چه دوران سخت و پر حادثه ای سخن می گوییم. برای من دوم خرداد ۷۶ تنها یک روز نبود، اکنون که در بیستمین سالروز آن آرشیوم را مرور می کنم می بینم آغاز یک سلسله از حوادثی را بعد از انتخاب مردم در ۲ خرداد شاهد بودم که باور پذیر نیست اما اتفاق افتاده اند و من نیز ثبت شان کرده ام. روزها و ساعت های بسیاری را در بیرون محوطه دادگاه مطبوعات سپری کردم تا بلکه عکسی از یک چهره سیاسی، مطبوعاتی بگیرم که قاضی مرتضوی در حال محاکمه اش بود. اعتراض عمومی به قتل داریوش و پروانه فروهر که به شکل فجیعی در منزلشان رخ داد نقطه آغاز حوادثی بود که به قتل های زنجیره ای مربوط می شدند.
توقیف روزنامه سلام که رخ داد، در دفتر روزنامه سلام مشغول عکاسی از صحبتهای عباس عبدی با خبرنگاران بودم که حادثه کوی دانشگاه سال ۷۸ را در پی خود داشت. روز ۱۸ تیر سال ۷۸ همراه دانشجویان در اتاقهای سوخته شده کوی دانشگاه تهران عکاسی کردم. برای اولین بار شاید بعد از انقلاب سال ۵۷ بود که ماشینهای پلیس و اتوبوس ها به آتش کشیده می شدند و مرکز شهر تهران در چند ساعت شکلش عوض شد. مردم و دولت اصلاحات تاوان انتخاب شان را می دادند.
ترور سعید حجاریان چند ماه بعد رخ داد. چند سال بعد صبح روزی که من عکس مشهور آخوندک بر بالای سر آقای خاتمی را عکاسی کردم با سرعت رفتم تا گزارش مجلس شورای اسلامی درباره کشته شدن زهرا کاظمی عکاس ایرانی – کانادایی در زندان اوین را نیز عکاسی کنم.
فضای ملتهبی که مخالفان دولت اصلاحات در خیابانهای تهران ایجاد می کردند معنی تمام عیار اردو کشی خیابانی بود. انگار همه چیز دست به دست هم داده بود تا کام شیرین مردم را بعد از دوم خرداد تلخ کند و کرد. روزی نبود که خبر جدیدی و اتفاق غریبی رخ ندهد. یا مقابل دادگاهها بودم یا در خیابانها و یا در تظاهرات که محل در گیری بین دانشجویان و نیروهای حزب اللهی بود. حالا که فریم هایم را کنار هم می گذارم رد بی صبری جامعه ای تشنه برای اصلاحات و حاکمیتی بدون مدارا برای سرکوب را می توانم در تمام عکس هایم به وضوح ببینم، ماجرایی که تا همین امروز ۲۰ سال بعد همچنان ادامه دارد